Revolucije 1989.

Revolucije iz 1989. godine, poznate i kao pad komunizma,^[1] bile su revolucionarni val koji je doveo do kraja većine komunističkih država u svijetu. Ponekad se ovaj revolucionarni val naziva i Pad nacija ili Jesen nacija,^{[2][3][4][5][6]} nasuprot terminu Proljeće nacija koji se ponekad koristi za opisivanje Revolucija iz 1848. u Evropi. To je također dovelo do konačnog raspada Sovjetskog Saveza — najveće komunističke države na svijetu — i napuštanja komunističkih režima u mnogim dijelovima svijeta, od kojih su neki bili nasilno svrgnuti. Događaji, posebno pad Sovjetskog Saveza, drastično su promijenili svjetsku ravnotežu snaga, označivši kraj Hladnog rata i početak posthladnoratovske ere.

Najraniji zabilježeni protesti započeli su u Kazahstanu, tada dijelu Sovjetskog Saveza, 1986. na studentskim demonstracijama ^[7][8] — smatra se da je posljednje poglavlje ovih revolucija bilo 1993. godine kada je Kambodža donijela novi ustav u kome je komunizam bio napušten.^[9] Glavno područje ovih revolucija bio je u Istočnoj Evropi, počevši od Poljske^[10][11] sa masovnim pokretom štrajkova poljskih radnika 1988. godine, a revolucionarni trend se nastavio u Mađarskoj, Istočnoj Njemačkoj, Bugarskoj, Čehoslovačkoj i Rumuniji. Dana 4. juna 1989. godine, sindikat Solidarnost odnio je ubjedljivu pobjedu na djelimično slobodnim izborima u Poljskoj, što je dovelo do mirnog pada komunizma u toj zemlji. Također u junu 1989. Mađarska je počela da demontira svoj dio fizičke željezne zavjese, dok je otvaranje granice između Austrije i Mađarske u avgustu 1989. pokrenulo mirnu lančanu reakciju, u kojoj se istočni blok raspao. To je dovelo do masovnih demonstracija u gradovima kao što je Leipzig, a potom i do pada Berlinskog zida u novembru 1989., koji je služio kao simbolična kapija za ponovno ujedinjenje Njemačke 1990. godine. Jedna karakteristika koja je zajednička većini ovih događaja bila je ekstenzivna upotreba kampanja građanskog otpora, demonstrirajući narodno protivljenje nastavku jednopartijske vladavine i doprinoseći pritisku za promjene.^[12] Rumunija je bila jedina zemlja u kojoj su građani i opozicione snage koristile nasilje da zbace svoj komunistički režim.^[13] Smatra se da je Hladni rat zvanično okončan 3. decembra 1989. tokom samita na Malti između sovjetskih i američkih lidera.^[14] Međutim, mnogi historičari tvrde da je raspad Sovjetskog Saveza 26. decembra 1991. bio kraj Hladnog rata.^[15]

Sam Sovjetski Savez je od marta 1990. postao višestranačka polupredsjednička republika i održao je svoje prve predsjedničke izbore, što je označilo drastičnu promjenu u sklopu svog reformskog programa. Savez se raspao u decembru 1991., na sedam novih država koje su proglasile svoju nezavisnost od Sovjetskog Saveza te godine, dok su baltičke države ponovo stekle nezavisnost u septembru 1991. zajedno sa Ukrajinom, Gruzijom, Azerbejdžanom i Armenijom. Ostatak Sovjetskog Saveza, koji je činio najveći dio tog područja, nastavio je sa uspostavljanjem Ruske Federacije.

Albanija i Jugoslavija su napustile komunizam između 1990. i 1992. godine, a do kraja se Jugoslavija podijelila na sedam novih država. Čehoslovačka se raspala tri godine nakon završetka komunističke vladavine, podijelivši se mirnim putem na Češku i Slovačku 1. januara 1993.^[16] Sjeverna Koreja je napustila marksizam-lenjinizam 1992.^[17]

Uticaj ovih događaja osjetio se u mnogim socijalističkim državama trećeg svijeta. Istovremeno sa događajima u Poljskoj, protesti na Trgu Tiananmen (april-juni 1989.) nisu uspjeli stimulisati velike političke promjene u kontinentalnoj Kini, ali su uticajne slike prkosa tokom tog protesta pomogle da se ubrzaju događaji u drugim dijelovima svijeta. Tri azijske zemlje, naime Afganistan, Kambodža i Mongolija, uspješno su napustile komunizam do 1992-1993, bilo kroz reformu ili sukob. Osim toga, osam zemalja u Africi ili njenom okruženju ga je također napustilo, a to su Etiopija, Angola, Benin, Kongo, Mozambik, Somalija, kao i Južni Jemen (ujedinjen sa Sjevernim Jemenom).

Političke reforme su varirale, ali u samo četiri zemlje su komunističke partije bile u stanju da zadrže monopol na vlast, a to su Kina, Kuba, Laos i Vijetnam. Međutim, ove zemlje će kasnije izvršiti ekonomske reforme u narednim godinama kako bi usvojile neke oblike tržišne ekonomije pod tržišnim socijalizmom. Evropski politički pejzaž se drastično promijenio, sa nekoliko zemalja bivšeg istočnog bloka koje su se pridružili NATO-u i Evropskoj uniji, što je rezultiralo jačom ekonomskom i socijalnom integracijom sa Zapadnom Evropom i Sjevernom Amerikom. Mnoge komunističke i socijalističke organizacije na Zapadu su svoje vodeće principe prebacile na socijaldemokratiju i demokratski socijalizam. Nasuprot tome, i nešto kasnije, u Južnoj Americi, ružičasta plima je počela u Venecueli 1999. i oblikovala politiku u drugim dijelovima kontinenta do početka 2000-ih. U međuvremenu, u nekim zemljama su posljedice ovih revolucija rezultirale sukobima i ratovima, uključujući razne postsovjetske sukobe koji su ostali zamrznuti do danas, kao i ratove velikih razmjera, među kojima je najznačajniji jugoslovenski rat koji je doveo do prvog genocida u Evropi od Drugog svjetskog rata, tokom rata 1992-1995.^[18][19]

1. ^ Gehler, Michael; Kosicki, Piotr H.; Wohnout, Helmut (2019). Christian Democracy and the Fall of Communism. Leuven University Press. ISBN 9789462702165.
2. ^ Nedelmann, Birgitta; Sztompka, Piotr (1. 1. 1993). Sociology in Europe: In Search of Identity. Walter de Gruyter. str. 1–. ISBN 978-3-11-013845-0.
3. ^ Bernhard, Michael; Szlajfer, Henryk (1. 11. 2010). From the Polish Underground: Selections from Krytyka, 1978–1993. Penn State Press. str. 221–. ISBN 978-0-271-04427-9.
4. ^ Luciano, Bernadette (2008). Cinema of Silvio Soldini: Dream, Image, Voyage. Troubador. str. 77ff. ISBN 978-1-906510-24-4.
5. ^ Grofman, Bernard (2001). Political Science as Puzzle Solving. University of Michigan Press. str. 85ff. ISBN 0-472-08723-1.
6. ^ Sadurski, Wojciech; Czarnota, Adam; Krygier, Martin (30. 7. 2006). Spreading Democracy and the Rule of Law?: The Impact of EU Enlargemente for the Rule of Law, Democracy and Constitutionalism in Post-Communist Legal Orders. Springer. str. 285–. ISBN 978-1-4020-3842-6.
7. ^ Putz, Catherine (16. 12. 2016). "1986: Kazakhstan's Other Independence Anniversary". The Diplomat. Pristupljeno 21. 9. 2021.
8. ^ Yakubova, Aiten (6. 4. 2020). "Collapse of the Soviet Union: National Conflicts and Independence". Socialist Alternative.
9. ^ Findlay, Trevor (1995). Cambodia: the legacy and lessons of UNTAC (reprinted 1997 izd.). Oxford: Oxford University Press. str. 96. ISBN 019829185X.
10. ^ Antohi, Sorin; Tismăneanu, Vladimir (januar 2000). "Independence Reborn and the Demons of the Velvet Revolution". Between Past and Future: The Revolutions of 1989 and Their Aftermath. Central European University Press. str. 85. ISBN 963-9116-71-8.
11. ^ Boyes, Roger (4. 6. 2009). "World Agenda: 20 years later, Poland can lead eastern Europe once again". The Times. Pristupljeno 4. 6. 2009.
12. ^ Roberts, Adam (1991). Civil Resistance in the East European and Soviet Revolutions. Albert Einstein Institution. ISBN 1-880813-04-1. Arhivirano s originala (PDF), 30. 1. 2011.
13. ^ Sztompka, Piotr (27. 8. 1991). "Preface". Society in Action: the Theory of Social Becoming. University of Chicago Press. str. 16. ISBN 0-226-78815-6.
14. ^ "A Day That Shook The World: Cold War officially ends". The Independent. 3. 12. 2010.
15. ^ Robert Service, The End of the Cold War: 1985–1991 (Macmillan, 2015)
16. ^ Constitution, Greece: CECL, 27. 4. 1992, arhivirano s originala|archive-url= zahtijeva |url= (pomoć), 19. 10. 2017 |access-date= zahtijeva |url= (pomoć)
17. ^ "The Constitution of North Korea: Its Changes and Implications". Fordham International Law Journal. 27. 2003.
18. ^ Padraic Kenney, The Burdens of Freedom: Eastern Europe Since 1989 (2006) pp. 3, 57.
19. ^ "Stopping Genocide".